Na ontbijt in ons hotel vertrekken we om 8 uur voor de inspectie van de bus. Op de navigatie op een mobiel, want de tablet is kapot. We hebben geen adres, maar weten ongeveer waar het is. Panama City blijkt een enorm lastige stad te zijn, veel viaducten en nauwelijks borden, dus we rijden vaak verkeerd.

Uiteindelijk zijn we bij de politie, maar het verkeerde pand. Hier moeten we vanmiddag zijn. Het ligt aan de overkant van de snelweg. Maar we komen er. Tenmiste, er is een brakke parkeerplaats, waarvan we haast niet kunnen geloven dat dit het is. Lesley gaat binnen vragen, we zitten goed. En ja, dit is het. Het is zo vol, dat we iets verder aan de straat parkeren. Omdat je alleen gekeurd kan worden met koude motor, hebben alle auto’s de motorkap open. Doen we dus ook maar. Gerhard zet een bakkie en Lesley gaat even bij andere mensen checken hoe het werkt. Een inspecteur komt naar een auto in onze buurt. Hij vraagt aan Lesley een volgnummer, maar dat hebben we niet gekregen. Geen punt, hij komt zo. Nog geen minuut duurt de keuring; hij checkt ons VIN nummer en neemt een kopie van onze papieren mee. Dat is het. Wat een anti-climax. De Panameze auto’s worden wel uitgebreid gekeurd. Vanmiddag om 2 uur moeten we ons aan de overkant melden. Tijd zat, dus rijden we de stad uit naar een autowasserette, aanbevolen door andere reizigers met een camper. De eigenaar spreekt Engels, we spreken een prijs af en gaan in de wachtruimte met airco en wifi zitten. Wassen gaat met de hogedrukspuit, maar vooral met de hand. Alleen met een wielkast is die jongen zo 10 minuten bezig. Dat gaat wel even duren. En inderdaad, na 2 uur en een kwartier is de bus klaar. Die heeft nog nooit zo geglommen. En dat voor 20 dollar.

Weer terug naar de stad, onderweg boterhammen smeren. Het kantoor van de politie zou om 2 uur open gaan, maar we zijn er een half uur eerder. Lekker vroeg, denken we. Maar er staat een enorme rij. Als we bij de beveiliger zeggen waar we voor komen krijgen we een bezoekerspas en mogen we langs die rij lopen. Binnen even wachten, dan geven we onze papieren en schrijft de dame wat gegevens op. Ze gaat er vanuit dat we naar Colombia verschepen (dat doen alle buitenlanders) en het duurt even voordat ze begrijpt dat de boot naar België vaart. Even later is ze terug met een officieel papier, het lijkt weleen diploma: geslaagd. Dus rijden we nog maar eens over de Puente de Las Americas over het Panama kanaal, richting onze agent. Argentina zit al weer klaar met haar 3 woorden Engels. Maar het is een schatje. We betalen, krijgen nog wat formuleren en dan is het bureaucratische kwartetten compleet voor vandaag. Om 3 uur vertrekken we richting Colon. Bij de snelweg blijkt dat het een tolweg is. Willen we best voor betalen, maar dat kan niet, je moet een pas hebben. Nu moeten we via de oude weg door de stad, in de spits. Lekker dan. Normaal gesproken is het een klein uurtje naar onze bestemming, nu 3,5 uur. Wow. Om half 7 is de poort al dicht van dit avonturenpark met hotel en camping. En er is geen bel. Net als we besluiten dan maar iets anders te proberen, hangt een buurvrouw uit het raam. Ze belt wel even. Aardig, zeg. Na het inchecken zetten we de bus neer en gaan we meteen eten in het restaurant. We zijn de enige gasten. Wat een lange intensieve dag. Maar alles is gelukt. Nu de laatste nacht van deze reis in de bus slapen. Lekker in ons eigen bed.