’s Morgens schijnt de zon weer. Nog even wat internetten en inpakken. Dan doen we wat boodschappen. We rijden de bergen in via de Bajo Mono Loop, een mooie route langs watervallen. Het plan is te gaan hiken, maar we weten niet precies waar. Eerst maar even kijken bij het ranger station van Parque Nacional Volcan Baru. Carlos is de ranger, nou ja gewoon een meneer die er werkt en z’n hele gezin meeneemt. We kunnen hier gratis kamperen. Hij laat dan speciaal het toilet van het slot. Als we parkeren en Lesley de blokken onder de wielen doet, wil hij meteen helpen. En we krijgen ook nog een tomaat en een paprika van ‘m. Geinig. Nu gaan we dus hier hiken, want dit is het startpunt van de Sendero de los Quetzales. Een pad van 7 km door een cloud forest, veel klimmen en dalen. Normaal gesproken lopen mensen in 6 uur naar de andere kant, om daar een taxi te pakken om nog een behoorlijk stuk om de vulkaan te rijden. We vertrekken pas om half 12, dus adviseert de ranger om tot een mirador te lopen, 3,5 uur heen en 2,5 uur terug. We zien wel hoe ver we komen. Prachtig uitzicht, eerst weides en bergtoppen in de wolken. Daarna door een dichtbegroeid bos via een smal pad door de blubber. Onderweg gaat het regenen, maar we zijn voorbereid: regenponcho’s mee. Wel beetje zweterig met zo’n plastic zak aan. Het eerste stuk is nog aardig vlak, maar verderop moeten we flink klimmen. Onderweg moeten we een paar keer via een brug of boomstam een kolkend riviertje oversteken. We komen 1 stel tegen, verder niemand. Het blijkt nog lastig die mirador te vinden zonder kaart. Al met al hiken we 5 van de in totaal 7 km en weer terug. Wel mooi uitzicht, maar het bedoelde uitzichtpunt hebben we niet gevonden. Na bijna 6 uur zijn we terug bij de bus. Gesloopt. De modderige broekspijpen spoelen we uit en die hangen nu buiten onder een afdakje. Omdat we op 1.800 meter hoog zijn wordt het ook snel fris. Dus zetten we thee een eten we soep. Nu zitten we aan een bakkie koffie, muziekje aan, met de beentjes omhoog. Epic hike. Morgen zeker spierpijn.