Half 7 op, want we hebben weer een “examen”: grensovergang. Als we vroeg wegrijden lijkt het er even op dat er een wegblokkade is. Maar we mogen er door. Om klokslag 9 uur zijn we bij de grens. Uitreisstempels hebben we zo te pakken. Daarna is het een soort vossenjacht: op zoek naar een man met een lichtblauw shirt.

Hij kijkt in de bus en stempelt een formulier. Dan op zoek naar een politie-agent. We vinden een agente op een barkruk. Ze neemt een kopieën van rijbewijs en autopapieren in en zet een handtekening op ons formulier. Dan in de rij bij de douane om het importformulier in te leveren. Nog een stempel en een handtekening verzameld. En daarmee rijden we Nicaragua uit, formulier inleveren bij de slagboom. En we vragen ons af wat ze met al die papierhandel doen. In ieder geval was het best snel, alleen wat wachten bij de douane. Aan de kant van Costa Rica is het ontzettend druk. Eerst in een hele lange rij voor immigratie, zigzag hekken zoals bij de Efteling. De meeste mensen staan er met rugzak, net door de bus afgezet. Iemand dringt voor en veel mensen in die hele lange rij protesteren. Als we eenmaal aan de balie staan, gaat het ook weer snel. We zien een grote doos met enorme stapels formulieren; dat doen ze dus met die formulieren (oud papier?). In een soort douanehut er tegenover vinden we een zeer chagrijnige dame. We moeten 2 formulieren invullen. Daarna loopt ze mee naar de bus, sloffend achter ons aan. En ze controleert eigenlijk niks. Ze geeft zeer kort aanwijzingen voor de volgende stap: verzekering. Ze heeft geen geduld met buitenlanders die maar een beetje Spaans spreken. Dus verzetten we de bus en vragen we links en rechts waar we moeten zijn. Eenmaal gevonden is het inmiddels kwart voor 12 en om 12 uur gaan ze lunchen. Maar het wordt efficiënt afgehandeld. Om kwart over 12 rijden we met onze papierberg door de slagboom. Drie uur en een kwartier (later horen we dat 4 tot 6 uur heel gewoon is), prima. Inmiddels zijn we wel goed doorgezweten, het is stralend weer en bloedheet.

Zo’n 15 km na de grens checken we in bij Finca Cañas Castilla van een Zwitsers echtpaar. Mooi plekje tussen de bomen. En we kunnen er zelf wassen, ideaal. ’s Middags zitten we lekker buiten, te lezen. Nou ja, we zijn steeds afgeleid door de natuur. Vlinders, kippen, grote honden. ’s Avonds eten we bij de Finca. Eerst wachten tot de vrouw des huizes thuiskomt. Met eigenaar Guido zitten we aan de karbonade met Bratkartoffeln. Lekker, weer eens wat anders dan kip met rijst. Uiteraard spreken we Duits, hoewel we zeer goed moeten luisteren met het zware Zwitserse accent. Interessant om iets over het land te horen van iemand die hier woont. Hoewel ze na 19 jaar hier toch outsiders blijven. We doen een poging tot internetten, maar er is nauwelijks sprake van verbinding. Vroeg naar bed, best moe van zo’n examen.

{flickr photo=28041809591}

Boterham met pindakaas en vlinder