Het is warm, dus slapen we met de achterdeur open. Maar elke nacht moet Gerhard er wel even uit, omdat er een bui valt. Snel de deur weer dicht. En de ventilatoren draaien op volle toeren. Ook ’s morgens valt er een buitje, als we in de bus ontbijten. Daarna is het tijd voor wat administratieve zaken; we zetten de printer op en bereiden de grensovergang van morgen voor.

Eind van de ochtend klaart het op en pakken we onze vouwfietsen naar San Juan del Sur. Veel bekijks, want vouwfietsen kennen ze hier niet (en 2 volwassen cheles op een fiets met kleine wielen ziet er vreemd uit). San Juan is een surfplaats. Veel jonge toeristen en leuke restaurantjes aan de baai. We steken eerst het strand over naar een chique wijk, tegen een berg op gebouwd. Het ene huis nog mooier dan het andere. En elk huis heeft natuurlijk een zwembad. We spreken een Amerikaans stel dat net naar hier verhuisd is. De fietsen zetten we vast aan een paal en we hiken de berg op. Voor het laatste stukje, naar een mirador met een 15 meter hoog Jesus beeld, moet je entree betalen, 2 dollar per persoon voor buitenlanders. Een mannetje halverwege de laatste klim vraagt geld, maar we vinden hem er niet zo officieel uit zien. Dus vragen we of je een bonnetje krijgt. Nee, dat heeft hij niet. Wel laat hij zijn geldbuidel zien met veel meer geld. Dat moet vertrouwen geven dat hij de officiële man is. Of een nepperd die al veel geld verdiend heeft. Toe maar. Het blijkt gewoon officieel te zijn. Achterdochtige westerlingen die we zijn.

Het uitzicht over de baai is prachtig, turquoise zee en bootjes in de baai. Weer beneden aan de malecon komen we de Noorse jongen tegen, die we eergisteren ook op Ometepe spraken. Kleine wereld. We geven nog wat tips, want hij reist noordwaarts. Bij een tentje aan het strand eten we voor het eerst sinds tijden weer vis (want dat eten we alleen als je de zee kunt zien). Lekker. En eerder vandaag zijn we ook nog geslaagd voor een magneet van Nicaragua. Op het nippertje, want morgen verlaten we het land. Terug bij de camping liggen we lekker in de hangmatten. Jammer van de keiharde house muziek bij het zwembad. We zitten gelukkig om de hoek, dus het geluid is iets gedempt, maar nog steeds flink hard. Dat krijg je als je als oude kampeerders bij zo’n hostel voor jonge surfers gaat staan. Inmiddels staat de muziek gelukkig zachter. Nog even de laatste zaken opzoeken voor de grens en morgen vroeg op. Vamos a Costa Rica.