Het gebied waar we zitten is een cloud forest. Gisteren was daar niks van te zien, want het was helder. Maar vanmorgen is het meteen duidelijk; mist en regen. En dat maakt dat de 23 kilometer dirtroad van gisteren met hier en daar een modderige plas is veranderd in een avontuurlijke pad met blubber.

Gelukkig houdt het bus het goed en hoeft er niet te worden gegraven. Die mist maakt het landschap wel sprookjesachtig. Zodra we wat lager op de berg zijn, zijn we uit de wolken. In Esteli halen we de was op en eten we lekkere panini’s bij een koffietent. We waren van plan naar een andere finca te rijden, ook in de bergen met weer kilometers aan dirtroad. Maar na de spannende weg van zojuist zien we er vanaf. Ter plekke researchen we een nieuwe bestemming: Leon. 

Vanaf Esteli is de weg weer prima, mooi asfalt zonder gaten. Wel blijft het uitkijken voor tuktuks, fietstaxi’s en ruiters te paard. Hier in Nica wordt opvallend veel paard gereden. Niet voor de fun, maar als vervoermiddel. We dalen een flink stuk en het wordt steeds warmer. Bij Leon besluiten we nog iets door te rijden, want in de stad is niet echt een camping. Nog geen 10 kilometer ten zuiden van Leon ligt Rancho Los Alpes. Na wat zoeken vinden we de oprit, waar een auto ons tegemoet komt. De auto draait om en blijkt van eigenaar Axel te zijn. Mooi dat we hem net treffen. Gisteren hadden ze nog een grote groep jongeren, vandaag is er niemand. Hij hangt een hangmat voor ons op en laat alles zien. Mooi hier. We kamperen in de tuin van het hotel, waar het gezin zelf ook woont. Rondom staan huizen van andere familieleden. Wij relaxen op de veranda van het hotel in hangmat en schommelstoel. Nu zitten we nog laat buiten, in de bus is het weer ouderwets warm met 28 graden. De dekentjes kunnen weer worden opgeruimd; back in the tropics. We blijven hier 2 nachten. Het is hier, zoals Duitse reizigers zeggen, een Wohlfuehlplatz.