’s Morgens zijn we lekker snel klaar; geen douche hier. Het is maar een paar kilometer naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Er zijn niet veel bezienswaardigheden en het is bovendien niet zo’n veilige stad. Dus rijden wij rechtstreeks naar de Walmart om boodschappen te doen; spullen die je bij een gewone tienda niet kunt krijgen.

Bij de kassa wordt helaas ons bier en de fles wijn ingenomen; voor 11 uur wordt er geen alcohol verkocht. Daarna naar McDonalds om te internetten. Razendsnel internet, dus het researchen van de laatste zaken voor de grensovergang gaat rap. In het luxe winkelcentrum lunchen we bij Pizza Hut. In Honduras zijn ze gek op Amerikaanse ketens. Het is er hartstikke druk. Omdat we morgen de grens over gaan, heeft Lesley nog even stress. We hebben namelijk nog geen magneet van Honduras; dat zijn de enige souvenirs die we kopen. In het winkelcentrum lukt het gelukkig nog om een lekker kitscherig exemplaar te kopen. De stad uit is de weg slecht aangegeven. Verkeerde afslag, maar gelukkig in een prima buurt.

’s Middags rijden we in 1,5 uur richting Danli. Vanaf hier is het morgen een uurtje naar de grens. Bij een hotel op de berg kun je kamperen. We kunnen bij het zwembad staan, een jongen wijst de weg. Gerhard rijdt achteruit en prompt haakt een laaghangende stroomdraad aan de antenne op het dak. De draad komt naar beneden. O, o. Het blijkt dat de houten lantarenpaal omgevallen is. Deze lijkt verrot te zijn. Lekker dan. Wij halen de draad los van de antenne en besluiten prompt de bus hier maar te laten staan, want er hangt verderop nog een stroomdraad. De jongen is er niet erg van onder de indruk. Hij haalt een schop en wat stenen. Gerhard helpt de lantaarnpaal vast te houden. Blijkbaar hoeft het allemaal niet zo stevig te staan. Gelukkig doet de lamp het nog. Pfff. ’s Middags zitten we lekker buiten te lezen. Ondertussen wordt aan de andere kant van het zwembad een ruimte ingericht voor een feestje: een bridal shower. Keurig geklede dames (tantes?) verschijnen met bakken eten en roze taartjes. Als het gaat regenen zitten we er vanuit de bus naar te gluren. Het is een keurig feestje, muziek staat niet keihard en geen strippers. Het lijkt erop of ze aan een glaasje fris zitten. Komt goed uit, want wij staan morgen vroeg op; op naar Nicaragua, land nummer 7 van the Americas.

{flickr photo=27248626884}

Even helpen de lantaarnpaal rechtop te zetten, nadat wij met de bus de elektriciteitsdraad hebben neergehaald. Oeps.