Geen wekker, lekker uitslapen en relaxen. En skypen, want het internet is hier prima. Eind van de ochtend zijn we klaar om te vertrekken. De route gaat door de bergen. Onderweg is het weer veel kijken en bekeken worden. Mensen in Honduras dragen hier geen klederdracht. Daarom ziet het er moderner uit, hoewel het land armer is dan Guatemala. Toeristen zijn hier blijkbaar wat minder gewoon, er wordt flink naar ons geloerd. En gelachen als wij lachend zwaaien. Eén keer denken we “go home gringo” te horen, maar het kan ook “hello gringo” geweest zijn. Er is meer verkeer en dat is reuze handig. Aan de voorligger kun je zien waar de gaten in de weg zitten. Het lijkt wel slalommen. Bij de splitsing naar het zuiden in La Entrada tanken we en lunchen we in de bus. Net als we weg willen rijden komt een man in het Engels wat praten. Wij zijn dan altijd op onze hoede, want misschien is het een afleidingsmanoeuvre. Maar hij lijkt zijn Engels te willen oefenen. Hij verhuist naar Spanje, waar hij als vrachtwagenchauffeur gaat werken.

Het wegdek naar het zuiden is beter. Wel valt er onderweg een flinke bui met onweer. Rond 3 uur zijn we in Gracias, waar we na wat zoeken de camping vinden. Midden in het centrum. Meteen gaan we het plaatsje bekijken, mooie kerkjes en knusse straatjes. Op het centrale plein drinken we een granita de nance, een soort smoothie gemaakt van een gele kers. In onze reisgids staat dat de nance vies is (gag), maar wij vinden het niet onaardig. Een jongen die naast ons zit maakt zijn huiswerk Engels. Het boek is voor technisch Engels, maar ligt open op een bladzijde waar vaderdag wordt uitgelegd. Lesley vraagt in het Spaans of hij het moeilijk vindt. Ja. En of hij even Engels wil oefenen met ons. Nee. Wel geeft ie ons een hand als we weggaan. Bij een wat hoger gelegen overdekt terras drinken we een biertje met een hapje, schuilen tegen wat spetters. De manager is een Nederlandse. We zien haar wel even voorbij komen, maar als Lesley aan de ober vraagt of ze komt kletsen, is ze niet thuis (of ze heeft geen zin in Nederlanders). Bij het marktplein eten we een Plato Tipico. De keuken in Honduras lijkt tot nu toe niet erg bijzonder. Maar het kost ook niks, nog geen 4 euro voor een maaltijd. Terug bij de camping douchen we; spartaans en ijskoud maar heerlijk na 2 dagen niet douchen. Nu weer gezellig in de bus, buiten regen en karaoke.