De wekker gaat om half 7; vroeg op voor de grensovergang. Het is nog een uur rijden naar de grens met Honduras. Om kwart over 9 zijn we er en het is meteen al chaos. Veel vrachtwagens. We parkeren en hebben snel het uitreisstempel te pakken (maar 1 euro per persoon aan onofficiële gelden betaald). Voor de bus duurt het langer, want bij de douane staan we in de rij met vrachtwagenchauffeurs. Het gaat tergend langzaam, maar op zo’n grensdag zetten we onszelf op standje zen. Zodra we aan de beurt zijn gaat het opeens snel. We hebben alle kopieën die nodig zijn, op twee onverwachte na. Maar omdat de rest voor elkaar is, maakt de douaneman de laatste kopieën voor ons. Na alle papierhandel rijden we door naar Honduras, 300 meter verder. Honduras is een arm land, maar ze hebben hier veel modernere grensfaciliteiten dan in andere centraal Amerikaanse landen. Zelfs een scanner voor vingerafdrukken en een digitale camera. De man achter het loket is erg aardig, maar van computers heeft hij geen verstand. Lesley zien dat hij Ierland ingeeft i.p.v. Nederland. Als ie aan ons vraagt wat ons beroep is zeggen we “computers”. Daar moet ie om lachen; wij weten beter hoe zijn software werkt dan wij, hij moet nodig op cursus. Al met al staan we nog als half Iers geregisitreerd. Blijkbaar niet belangrijk (close enough). Bij de plaatselijke snoepwinkel laten we kopieën maken van de net verkregen stempels. Dan naar de douane, waar we plaatsnemen op stoelen voor het bureau van een chagrijnige dame. Ook hier hebben we bijna alle kopieën en worden de laatste door haar gemaakt (het is niet duidelijk wat je allemaal moet hebben). Het is inmiddels 11 uur en om half 12 gaat de bank dicht. Om 5 voor half twaalf is alles ingevuld; computer, formulieren en stempels. Snel naar de bank, anders moeten we 1,5 uur wachten tot de lunchpauze over is. Gelukkig laat de vriendelijke bewapende bewaker ons er nog in. Na 2,5 uur rijden we met alle papierhandel Honduras in. Valt nog best mee, het is een kwestie van geduld. Wel vreet het energie, want het is opletten en toch weer spannend. Vandaag gaan we dan ook niet veel doen. 

Zo’n 10 km na de grens checken we in bij de camping op de parkeerplaats van een hotel in Copán Ruins. Verwarrende naam, want dit is niet de naam van de ruines, maar het plaatsje ernaast. De ruines heten gewoon Copán. Eerst zetten we even koffie en skypen we wat. Voor een late lunch lopen we het centrum in. Onderweg geven we twee grote tassen was af bij de lavanderia. Het valt meteen op dat Copán Ruins wel toeristen gewend is; veel leuke moderne eettentjes. We eten heerlijk in een Belgisch restaurantje (Nederlandse teksten aan de muur) en Gerhard test het Hondurese bier. Terug onderweg naar de bus halen we nog wat boodschappen. We zitten nog heerlijk buiten, relaxen en wat internetten. En de administratie bijwerken en opruimen. Rond 8 uur valt een flinke onweersbui, waardoor het wel wat afkoelt. Later op de avond skypen we met Chantal en Antoine uit Colorado. We hebben hen ruim een half jaar geleden bezocht. Zij hebben ook een passie voor reizen, dus leuk om plannen en ervaringen te kunnen uitwisselen. Voor morgen zetten we weer de wekker om de ruines te gaan bekijken. Honduras, here we come!

{flickr photo=27697433565}

Ook in Honduras hebben ze bier