’s Morgens is het bewolkt maar droog. De douche is koud, normaal met dat hete weer geen probleem (zelfs lekker), maar met krap 20 graden buiten is het even doorzetten. Dan weer de weg op richting Guatemala City. Af en aan een buitje, Hollands weer. We komen steeds meer Chicken bussen tegen. Dit zijn oude afgeschreven Amerikaanse schoolbussen, die hier worden opgeknapt m

et een verfje en stickers en dan een nieuw leven krijgen als interlokaal vervoer. Bijzondere creaties komen voorbij, vaak voorop een christelijke boodschap, de naam van de vrouw van de chauffeur of meerdere Mercedes-sterren per bus (ook als het een Ford is). Het is zondag, maar opvallend druk op de weg. Over een lang stuk zijn er wegwerkzaamheden, dus het is file rijden. Na 2,5 uur zijn we in Guatemala City. De hoofdstad staat bekend als niet de meest pittoreske plaats, maar in een wijk aan het Noorden kun je dichtbij de hoofdweg wat bekijken. We parkeren en lunchen in de bus. Dan lopen we naar Mapa en Relieve. Het is een grote open lucht kaart van Guatemala, in reliëf. Schaal 1:10.000, maar de bergen zijn schaal 1:2.000. Het landschap lijkt veel dramatischer dan het is. Je kunt er omheen lopen en vanaf 2 torens op kijken. Een soort Madurodam. Bijzonder is dat Belize er ook op staat, Guatemala beschouwt dat nog steeds als onderdeel van het land. Leuk klein kijkje.
Er zit een warm aanbevolen camping niet ver hier vandaan. Maar het is pas 2 uur, beetje vroeg om al te stoppen, zeker nu het af en toe regent. Dus besluiten we door te rijden. Doel is Panajachel aan Lago de Atitlan. De navigatie geeft aan dat het te doen is. Helaas blijkt onze navigatie de afstand wel goed te weten, maar de tijd die je er over doet niet. We nemen een afslag richting het meer, maar zien al snel dat we het voor donker niet halen, zeker niet op deze weg vol gaten. Bij een hotel, dat als backup diende, bellen we aan. Niemand thuis. Dus rijden we terug naar de Interamericana, op zoek naar een andere overnachtingsplek. Opeens zien we een groot restaurant. In het midden van de parkeerplaats is een wachttoren met een bewaker met geweer. Daar kijken we al helemaal niet meer van op, veiligheidsdiensten hebben hier vaak wapens. We vragen of we mogen blijven kamperen, maar we moeten het binnen checken. Lesley begint binnen in het Spaans een verhaal (lang onderweg, we willen hier eten, mogen we daarna blijven slapen op de parkeerplaats). Zeg het maar in het Engels, zegt de man achter de receptie. We mogen gelukkig blijven; voor het donker een plekje gevonden. Het blijkt een enorm chique tent te zijn, met ontzettend veel obers. Vandaag is onze trouwdag, goed excuus om lekker te eten met een flesje wijn erbij. Het blijkt dat dit bedrijf samenwerkt met de Nederlandse ambassade. Gepensioneerde vrijwilligers uit de Nederlandse horeca hebben geholpen met het management van dit bedrijf. Nu zitten we in de bus, weer een dekentje opgezocht, want we zitten op 2.200 meter hoogte. Lesley heeft wel tegen de bewakers gezegd dat we hier mogen slapen van de baas. Anders staan ze vannacht misschien met dat geweer aan de deur. Leerzame dag: voortaan de rijtijd van de navigatie minstens verdubbelen.