Om 8 uur moeten we klaar staan voor de ATM tour. Verwarrende naam, niet de afkorting van pinautomaat in het Engels, maar Actun Tunichil Muknal. Nog voor 8 uur is het busje er al. We halen nog wat andere toeristen op en rijden dan via een pittige dirtroad naar de ingang van het beschermde gebied.

Waterschoentjes aan, helm met lamp op en dan vertrekken we met Juan Carlos de gids, 2 Duitsers, 2 Amerikanen en 1 Nieuw-Zeelander. Behalve ons groepje zijn er veel meer groepen onderweg, want dit is een populaire attraktie. Het maximum aantal mensen per dag is 180, ter bescherming van de archeologische voorwerpen. Eerst hiken we een half uur door de jungle, waarbij we 3x de Soaring River doorwaden. Aan het eind van het droge seizoen is het meer de snoring river, niet zo hoog, maar tot boven de knie. Bij de ingang van de grot zwemmen we door het ijskoude blauwe water het donker in. De lampen gaan aan en we lopen, klimmen en klauteren door de grot. Mooie formaties en kleuren. Vrijwel de hele tijd lopen we door het water. Dan weer tot de enkels en een paar stappen verder tot aan je oksels. Op bepaalde plekken moet je tussen de rotsen wurmen, net een puzzel. Twee keer passen hoofd en nek er onder een bepaalde hoek net aan door. Dan moeten we een stuk omhoog klimmen en gaan de waterschoentjes uit, verder op sokken. Zowel ter bescherming van de archeologische vondsten als van je voeten. Hier staat geen water meer, maar de grond is bezaaid met scherven van potten. Dit was een heilige plek voor de Maya’s. De potten zijn door de Maya’s zelf stuk gegooid, om te offeren aan de goden. En er werden ook mensen geofferd. Eerst vinden we een paar kleine botjes, verderop schedels en andere botten. Het is meteen duidelijk waarom je geen camera meer mag meenemen; in 2012 heeft een toerist een camera op een schedel laten vallen, een groot gat is zichtbaar. Het laatste stuk klimmen we een ladder op en daar ligt de The Crystal Maiden (in Maya: Actun Tunichil Muknal), een skelet dat helemaal in takt is. Men dacht dat het een vrouw was, maar het blijkt nu een man te zijn. Wat een magische plek. We klimmen en waden weer terug naar de ingang en hiken naar het startpunt. In totaal 4 uur onderweg geweest en het is om gevlogen. Hier krijgen we een lunchpakket. Snel omkleden en terug in het busje. Om half 4 zijn we terug. En moe! Van al dat geklim en de indrukken. Dus pakken we een hangmat. We eten ’s avonds een boterham, geen zin meer om er uit te gaan. Dit is één van de meest bijzondere dingen die we ooit gedaan hebben. En we hebben niet eens foto’s. Just mental pictures. Awesome!

{flickr photo=26579518253}{flickr photo=27151077066}{flickr photo=27115700441}{flickr photo=26579517363}

Niet onze eigen foto’s, geleend van internet