Nadat we zijn ingepakt, checken we uit. We halen Emy en Sandra op voor een laatste ontbijt samen op Caye Caulker. Weer bij het tentje van de Nederlandse eigenaresse. En wij nemen weer echte yoghurt, want dat kunnen we nergens krijgen. Nog even een ijskoffie en dan nemen we afscheid van de meiden.

Zij blijven nog een nachtje op het eiland en vliegen dan naar de USA. Om 12 uur vertrekt de watertaxi naar Belize City. Nu hebben we een kleinere boot en die gaat sneller. Na ruim een half uur zijn we er al. Onderweg zien we 2 cruiseschepen voor anker. Belize City ziet er heel anders uit op een doordeweekse dag. Meer bedrijvigheid, minder grimmig. Maar het blijft geen plek voor toeristen, dus lopen we rechtstreeks naar de parkeerplaats. De bus staat er nog, heelhuids gelukkig. Snel rijden we de stad weer uit, naar de jachthaven waar we eerder verbleven.

Bij het inchecken kletsen we met Homer, de havenmeester. Hij is een Iranese Canadees die nu hier woont. Hij heeft zelf een schoolbus omgebouw tot camper, compleet met Maya beschilderingen. Trots laat hij de foto’s zien. Er is hier een wasmachine, dus draaien we een wasje en lunchen we met burrito’s van het blijkbaar net geopende tentje op het haventerrein. Uitzicht op een zeilboot die uit het water getakeld wordt. Twee mannen zijn in het water gesprongen om de banden goed vast te maken. Eén man gewoon in z’n overhemd. Maar het vordert niet al te snel. De bus parkeren we vrijwel op dezelfde plek als een paar dagen geleden. Er staan nu wel 2 houten huisjes gestald, die binnenkort naar een eiland verscheept worden. Ondertussen komt er nog een Europese auto aan, de Duitse Wilfried en Irene. Zij gaan nog naar Caye Caulker, dus kunnen wij vertellen hoe het werkt. Niet veel later staat er ook nog een Mercedes Sprinter, maar we zijn er nog niet achter waar deze overlanders vandaan komen. We herkennen de kentekenplaten niet. Lesley kletst met twee mannen die aan een boot werken. Half Engels, half Kriol, dus goed luisteren. De beveiliger vraagt aan Gerhard of we de bus willen verzetten, want vannacht gaan of de huisjes op een boot of er komt nog een huisje bij. We verzetten de bus een paar meter naar achteren, maar de Duitse overlanders wijzen ons op een bijennest in de boom naast ons. Dus verzetten we de bus maar helemaal. Nu luisteren we wat naar muziek en zitten we te zweten. Even afkicken van de airco van het hotel; Gerhard is er gewoon verkouden van geworden. Lekker weer in ons eigen bed en morgen weer op pad.