Vandaag koken we theewater buiten, op het primus gasje. De grote gasfles is al ontkoppeld om straks te vullen. Ook meteen eieren bakken, want zo veel mogelijk verswaren moeten op. We rijden Chetumal uit en laten de gasfles vullen. Daarna nemen we de afslag naar de grens.

Op internet hadden we al gelezen waar wat is en in welke volgorde het gaat. Toch is het ter plekke altijd even kijken. Eerst leveren we de paspoorten in en parkeren we. De toeristen voor ons komen uit het huisje en zeggen dat ze nog een keer een bedrag moesten betalen. Hun toerleider had gezegd dat het officieel niet hoefde, maar dan wel snel ging. Wij stappen het kantoortje binnen en de man vraagt naar de fee, maar wij kunnen de aankoopbonnen overhandigen. Die neemt hij in en daarmee is het klaar. Daarna naar de nationale bank om de tijdelijk import ongeldig te maken. Die is 10 jaar geldig, dus er wordt gevraagd of we niet terugkomen. Gepast verdrietig schudden we nee. Een dame loopt mee naar de bus, maakt foto’s en komt later met een krabbertje de sticker van de ruit verwijderen. Perfect, dat gaat soepel, we zijn Mexico uit.

Belize in moet je eerst je banden laten ontsmetten, maar er is niemand te zien. Later wordt er naar gevraagd, maar als we zeggen dat ze er niet waren is het ook goed. Onverwacht blijkt het een nationale feestdag te zijn (1 mei wordt verplaatst naar 2 mei). En wij dachten nog wel zo oplettend te zijn en niet in het weekend de grens over te gaan. Maar het maakt niet uit, alles is open. Een man wil ons helpen (tegen betaling) maar we wimpelen hem af. Het is overduidelijk hoe het werkt en bovendien spreken ze hier Engels. Paspoortstempel eerst, daarna het voertuig. Handgeschreven importpapier voor de bus, karbonnetje ertussen. De man loopt mee naar de bus, trekt ter controle wat kastjes open (nadat Gerhard heeft laten zien hoe zo’n Europese sluiting werkt) en het is ok. Wel moeten we de man met het groene shirt betalen; op internet wordt gesuggereerd dat het een scam is, maar de douaneman zei dat we moetsen betalen. Dus betalen we in pesos. Weer iets verder sluiten we in een keurig kantoor een WA verzekering af voor de bus. Totaal 1,5 uur, geen centje pijn.

Iets over de grens ligt het plaatsje Corozal. Wegens de feestdag is er veel dicht, maar we kunnen wel pinnen en vinden een terras aan zee. Gelukkig waait het hier, want we zweten ons helemaal suf. Huisgemaakte cheeseburgers, lekker. Even wat anders dan taco’s. Meteen voelt Belize al anders, meer caribbean. We kopen wat biertjes en verderop een ananas. De prijzen liggen hier aanzienlijk hoger dan in Mexico. We hebben 2 opties voor overnachting hier. Een camping met een enorm grasveld waar helemaal niemand staat, aan een doorgaande weg. Die slaan we over. Bij een hotel kun je op de parkeerplaats staan en gebruik maken van het zwembad. Ook dit is duurder dan we gewend zijn. Bovendien verwarrend; de prijs wordt in US dollars gezegd, terwijl de munteenheid de Belize dollar is. Voortaan moeten we bij een antwoord in dollars dus vragen welke men bedoeld. Het zwembad is heerlijk verfrissend en we kletsen met 2 Amerikaanse stellen die hier verblijven. ’s Middags zitten we aan zee in de wind. Opeens hebben we een lange dag, want we zitten in een andere tijdzone, dus de klok gaat een uur terug. Tijdens de schemer zitten we in de bus met alle horren. Nu is het donker, en koelen we buiten nog wat af. Hello Belize, we zijn benieuwd.