Prima geslapen op de parkeerplaats. We verzetten de bus en staan om 8 uur bij de kassa. Iedereen is klaar voor het ontvangen van toeristen, behalve de kassa. Un momentito! Kwart over 8 gaan we als eerste door de poort. We huren meteen een fiets, want we weten dat het terrein uitgestrekt is.

Helaas mag je niet je eigen fiets meenemen. Coba staat bekend om de sacbe’s, wegen door de jungle. De Mayas hebben kilometers lange wegen aangelegd, zelfs van hier naar Chichen Itza. We fietsen meteen naar de verste tempel om er alleen te zijn. De piramide is heel steil en ziet er anders uit dan andere tempels tot nu tu. Het schijnt op Tikal in Guatemala te lijken, omdat een Maya princes van Tikal met een Maya prins van Coba getrouwd was. En dan neem je natuurlijk je eigen architecten mee. We klimmen weer naar boven, 42 meter, zweten en hijgen. Uitzicht over de uitgestrekte jungle. Naar beneden is pittig, langzaam aan. Verderop zien we grote groepen toeristen wandelen of fietsen. Busladingen vol met badge op en een reisleider. Blij dat we vroeg gegaan zijn. In 2 uur hebben we alles bekeken. Op het terras drinken we een cola, even kijken naar de status van het pakket op internet. Nauwelijks bereik, maar we zien wel dat het pakket al in Miami is. Boven verwachting.

We rijden naar Tulum, waar we eerst de was afgeven. Op het parkeerterrein van de supermarkt zien we een Duitse oude Mercedes 207D staan, het kleine broertje van de bus. Als we weg willen rijden komt net de eigenaar eraan. Dus kletsen we met Frank, die al 3 jaar reist en af en toe een paar maanden naar huis gaat om te werken. Grappig. Dan zoeken we een camping bij Tulum. In een lange smalle straat achter het strand staan veel hostels en hotels. De eerste camping die we proberen is eigenlijk een strandtent, waar je op de parkeerplaats kunt staat, naast een berg afval. Doen we maar niet. Dan rijden we kilometers verder. Net als we denken dat het niet gaat lukken vinden we Camping Chavez. Je kunt hier tenten huren aan het strand. De parkeerplaats staat vol, maar Eric uit Canada die hier helpt doet zijn best een plekje te vinden. Uitmeten of het past, want voor hier is de bus enorm groot. Er wordt een busje verzet en dan past het net aan. Het is een beetje een hippie-plek. Verschillende mensen komen bij de bus kijken; vooral Europeanen, want die herkennen het nummerbord. Wij nemen een frisse duik in de turquoise zee. Dan lezen we bij de bus. Gerhard wordt in zijn hand gestoken door een zwart-gele vlieg (geen wesp of bij) en zit al snel met een dikke hand. Doet geen pijn, maar ziet er vreemd uit. IJs erop en aankijken. Inmiddels hebben we een nieuwe status van het pakket; het staat al in Merida, nog geen 300 km hier vandaan. Vrijgegeven voor de douane-controle. Nog even afwachten hoe snel de controle gaat. Maar, wow wat snel in Mexico.