Vandaag gaan we naar Oaxaca stad (uitspraak wah-hah-kah, alsof je een karateklap gaat uitdelen). Eerst ontbijten in de bus. We zien een stel op de bus af lopen. Ze hebben sinds Sinaloa onze bus al 4 keer gezien, verspreid over Mexico, maar nooit met ons erbij. Reid and Joanna komen uit Arizona en reizen met een Nissan pickup en een tent.

Blijkbaar valt de bus op. Grappig. We skypen er daarna flink op los. Al met al hebben we de vaart er niet echt in, pas laat in de ochtend lopen we naar de bushalte. In de stadsbus proberen we te achterhalen waar we zijn en met wat vragen aan de chauffeur weten we waar we eruit moeten. Eerst naar Mercado de 20 Noviembre, een overdekte markt met vrijwel alleen maar eettentjes. Overal willen ze de kaart in je handen drukken. Dus gaan we maar ergens zitten. Oaxaca is vooral bekend van de mole, een rijke saus waarbij de saus belangrijker is dan het vlees waar het op zit. Lesley neemt mole negro (met een lichte chocolade-smaak) en Gerhard mole coloradito (rood, met tomaat en pepertjes). Erg lekker. Toe delen we een chocolademelk, ook een specialiteit van Oaxaca. Je krijgt er een zoet broodje bij om mee te soppen. Verderop in de markt vinden we een hoeden-stalletje. Gerhard kijkt al tijden naar een hoed en is nu de trotse bezitter van een sobrero (niet wat wij in NL daarbij denken) de Oaxaca, een soort gleufhoed. Je kunt ‘m gewoon plat in een tas doen, vanzelf springt ie weer in de juiste vorm. En dat voor 4 euro. Op de zocalo is een concert bezig, een orkest van 25 man speelt van klassiek tot Beatles. Compleet met zanger en een dansend ouder echtpaar. Veel mensen staan en zitten te kijken. Leuk.

’s Middags bekijken we Museo de las culturas de Oaxaca, een groot museum in een oud klooster. Veel over de oude volkeren (zoals in Monte Alban, waar we gisteren waren). Interessant, zowel de tentoonstelling als het gebouw. Weer buiten begint het te regenen, dus drinken we espresso in een koffietent en lopen dan naar de bushalte. Terug hebben we een retiro, een taxi die je deelt met anderen, tegen een vaste prijs. Die zit al vol, maar wij kunnen wel een halte met z’n tweeën op de passagiersstoel, vindt de bestuurder. Lachen. We halen de was op en eten een broodje in de bus, terwijl de het nog steeds regent. Buurman Roland nodigt ons uit om aan te schuiven. Het karavaan-gezelschap zit onder een afdak en er is een jarige. Dus gaan we met onze koffie bij hen zitten. De jarige krijgt van ons een klompje. Even een uurtje kletsen met het Amerikaans/Canadese gezelschap. Zij hebben kampeertips voor de Mexicaanse staten waar we nog naartoe gaan. Zij gaan op de terugweg nog naar de Copper Canyon, dus kunnen wij hen bijpraten. Gezellig. 

{flickr photo=25192580190}{flickr photo=25120672679}

Concert op de zocalo – zanger bezingt Oaxaca, uiteraard over mi corazon (meest voorkomende woord in Spaanse songteksten)