Rond 8 uur zijn we wakker. De douche is warm, dus meteen maar gebruik van maken, voordat je te laat bent. We skypen wat en rijden dan weg, richting het zuiden. Het gaat weer lekker snel, met twee uur zitten we in Tehuacan. Dit is niet echt een toeristenstad, maar het breekt de reis naar Oaxaca.

Op internet hadden we gezien dat de mineraalwater fabriek een museum heeft. Bij de poort informeren we, maar helaas gaat het museum pas om 4 uur open. Wat een vreemde tijd. Dus rijden we de stad weer uit, door de bergen. Opeens verandert het landschap, er verschijnen joshua trees en cactussen. De weg slingert, hier en daar een klein plaatsje of een kapelletje. Bij Jardin Botanico Helia Bravo Hollis draaien we het terrein op. Hier kun je kamperen. De ontvangst is hartelijk, we moeten gaan zitten en 5 man houdt zich met ons bezig; een dame checkt ons in, de 4 heren willen wel kletsen. Over Nederland. Een man z’n zoon woont in Nederland. Even is er spraakverwarring; we denken dat hij het over Polen heeft. Later blijkt dat de vrouw van zijn zoon van der Poel heet (tenminste, dat denken we). Lachen. We moeten een lang pad af rijden, waar een andere man aanwijst waar we kunnen staan. Uitzicht op de bergen en duizenden cactussen. De lucht is hier droog, het is semi-woestijn. Prachtige plek. En we staan hier alleen. Na een late lunch installeren we ons in de schaduw; boek lezen en af en toe op kijken en genieten van het landschap. Laat in de middag doen we een kleine hike, naar 2 uitzichttorens. Als we terug zijn en nog buiten zitten komt de man van de camping zijn telefoonnummer brengen. Andrés woont in het dorp verderop. Als er wat is kunnen we bellen, hij is er dan zo. Leuk. We koken en eten binnen. Inmiddels waait het hard en in de verte zien we bliksem. Later vallen er wat spetters. Wat een lekker plekje alleen op de wereld.