De wekker gaat om 7 uur. We ontbijten in het hotel en krijgen we een bakje met dunne pap; Atol de Etola. Het is van maismeel gemaakt, dus eigenlijk eet je een soort warme Maizena. Maar het is wel lekker. Daarna lopen we naar het plein. Manuel staat er al. Een Mexicaans gezin, vader, moeder en dochter Heidi van in de 20, gaat ook mee.

En dat blijkt handig, want Heidi spreekt Engels en vindt het leuk om met ons te praten en te vertalen waar nodig. Eerst rijden we naar een grotwoning; 10 personen van de Tarahumara, een inheems volk, wonen in een grot. Er is wel elektrisch licht van een peertje; Manuel zegt zelf thuis geen electriciteit te hebben. Vreemd om hier te staan kijken hoe andere mensen wonen in een grot. Beetje opgelaten. Maar de Mexicaanse familie heeft er geen problemen mee, zij filmen uitgebreid met een tablet. Bij elke bezienswaardigheid, hoe klein ook, staan vrouwen of kinderen met souveniers. Bij de waterval zegt Manuel dat we studenten zijn, zodat we een paar pesos korting krijgen. Grappig. We hiken naar de waterval, waar ijs ligt. Het is goed koud vandaag met een gure wind, maar de zon schijnt wel. Mooie hier. En overal Tarahumara vrouwen in felgekleurde kleren en allemaal met dezelfde snuisterijen. Zo stoppen we ook bij een meer, een kerkje, een rotsen in de vorm van een kikker of een paddestoel. Lesley vraagt naar het woord voor kikker, nog voordat we bij de kikkerrots waren. Como se dice Kwak Kwak? Met een sprong erbij. Het woord is Pato. Later komen we bij een watertje met eenden. Pato, zeggen ze. Lachen, blijkbaar springen de eenden hier net als kikkers (of Lesley acteert slecht). We kopen een armbandje en sleutelhangers met een poppetje en een hoedje. Druppel op een gloeiende plaat natuurlijk, want we hebben veel vaker nee gezegd, want wat moeten we er mee in de bus. De Mexicaanse familie shopt uitgebreid, het is een soort sociale voorziening; als je het beter hebt dan anderen koop je prulletjes. We zien ook nog een verkopertje van 4 jaar oud. Hij weet de prijzen uit zijn hoofd, maar kan nog niet rekenen. Beetje zielig. De toer zou 3 a 4 uur duren, maar het worden er 5. Leuk en leerzaam.

Terug bij het hotel skypen we in de zon op de binnenplaats van het hotel. Bij het plein vinden we na wat vragen de busmaatschappij voor de bus naar Divisadero. Als we iets in het Spaans vragen lachen mensen steeds. Vast een belachelijk accent of veel fouten. Maar ze begrijpen ons wel. Daarna gaan we vroeg eten, pizza voor de verandering. Tafeltje dichtbij de houtkachel, want binnen is het ook koud. Bij het klimmen bij de waterval is de spijkerbroek van Lesley gescheurd. En dat is een beetje koud hier in de bergen. Dus kopen we in een winkeltje in Creel een heuse Mexicaanse spijkerbroek. Stiksels op de kontzakken zijn veel drukker dan naar onze smaak. Maar het prijsje is zacht, Euro 7,50. Nu zitten we flink te stoken in de hotelkamer. Amerikaanse films kijken met Spaanse nasynchronisatie. Wat een leuke dag.

{flickr photo=24658527315}{flickr photo=24030400174}

Grotwoning

{flickr photo=24632302296}

Meisjes oefenen marcheren met de vlag