De wekker gaat om half 7, want om half 8 verwachten we de taxi. Niks “mañana”, de beste man is er al om kwart over 7. Bij het station vraagt hij onze naam, zodat hij ons op vrijdag weer kan ophalen van de trein. Prima. Er staan meer mensen te wachten bij het station. Wij kletsen met een Canadees ouder echtpaar.

El Chepe (bijnaam van de trein Chihuahua-Pacifico) arriveert om half 9 . Iedereen staat meteen te fotograferen. Naast de wagons staan stewards in uniform. Bij het instappen krijgen we stoelnummers. We hadden gelezen dat het een oude trein zou zijn, maar het is keurig met ruime plekken. Er komt een karretje met koffie voorbij. Even later komt de conducteur met een enorme bundel cash in zijn hand. We kopen kaartjes, die gek genoeg op 31-1-2005 gedateerd zijn. We zitten aan de linkerkant van de trein, helaas minder goed uitzicht. In het Spaans vragen we aan de conducteur of we aan de rechterkant kunnen zitten; dat kan later, als er mensen uitstappen. Het landschap is fantastisch. De bergen worden steeds steiler, er zijn meertjes en bossen. We zitten in de laatste wagon en achteraan is er een balkon. Met een gammel hekje, maar geweldig uitzicht. We staan veel buiten; telkens als we door een tunnel gaan ruiken we de diesel. Bij Divisadero stopt de trein een kwartier. Snel lopen alle toeristen naar de rand van de Copper Canyon. Prachtig. Er zijn allemaal souvenier- en eetstalletjes. We kopen iets te eten, in een tortilla van blauwe mais. Sneu voor de andere stalletjes; er komen maar 2 treinen per dag voorbij. Een man met cowboyhoed komt in de trein foto’s maken van alle passagiers. Als we bijna bij de eindbestemming zijn komt hij langs met sleutelhangers met je foto erin. We kopen er 1 voor de grap; wat een slimmerd. De rit duurt 7 uur, maar vliegt voorbij. Echt een Rail Away gevoel.

In Creel stappen we uit. Net een ski-dorp. Het is koud en ruikt naar houtvuur. In het hotel dingen we af, lukt ook nog. Dan gaan we even koffie drinken. Morgen willen we een toertje doen om de omgeving te zien. Bij een populaire zaak vinden we het te duur. Dus lopen we naar het plein. Een oude man spreekt ons aan. We lopen mee naar zijn kantoortje en boeken een privétoertje. Niks aanbetalen, we geven Manuel gewoon een hand. Extra leuk dat hij indiaan is. Nog even wat relaxen in het hotel. Voordat we gaan eten vragen we of de verwarming aan kan, want het gaat vannacht vriezen. We eten heerlijk om de hoek van het hotel, bij een houtkachel. Terug in het hotel staat de verwarming lekker hoog. Nu een beetje internetten en buizen. Morgen weer vroeg op om met Manuel op pad te gaan. Alles in het Spaans.

{flickr photo=24010777203}{flickr photo=24555440101}

El Chepe op de foto en station onderweg

{flickr photo=24529325162}{flickr photo=24269883949}

Op het balkon achter gammel hekje