We hebben best nog wat geslapen in de ligstoelen op de ferry, maar het blijft een hazeslaapje. De dekentjes pakken we weer in en dan gaan we op het dek kijken. De wal is al te zien, de ferry legt net aan. Het is mistig en klam warm. Opeens komt er een steward aan, die vraagt “Are you Gerhard?”. Of Gerhard mee wil komen; omdat onze bus vooraan staat moet hij als eerste naar beneden. Er zijn eerder namen omgeroepen, maar niet die van ons. Er zijn zo weinig niet-Mexicanen aan boord, dat het blijkbaar makkelijk is om ze te vinden. Lesley blijft bij een Engelse jongen achter om van de boot te gaan. We stellen ons helemaal er op in dat het traag verloopt met veel controles. Maar de campers staan zo buiten, alle westerlingen parkeren naast elkaar. En ook de passagiers lopen zo van de boot. Niks controle. Kwestie van instappen en wegrijden. Wel zetten we de navigatie op naar het hotel. Onderweg is er niet zo veel te zien door de mist. Wat sportfietsers (het is immers zondagochtend) en politie-auto’s. We zien dat een auto met Spanjaarden (of Italianen) wordt aangehouden. Maar naar ons kijken ze niet om. Met drie kwartier rijden zijn we bij het hotel. Er staat geen hek om het terrein, dus we denken nog dat het niet veilig is om te parkeren. Maar we praten met de eigenaar, in het Spaans en af en toe een woordje Engels, en dat voelt goed. De bus staat nu aan de straat, maar we verzetten ‘m als andere auto’s weggaan. We zijn moe, dus gaan meteen naar de kamer. Douchen en een paar uurtjes slapen.

 

’s Middags gaan we naar buiten om wat te eten. De eigenaar legt uit waar we moeten zijn; een soort Mexicaanse Subway (uiteraard met taco’s) in een supermarkt 3 blokken verderop. Bestellen gaat prima in het Spaans. Maar het meisje zegt nog wat (waarschijnlijk dat ze ons roept als het klaar is) en dat we verstaan het niet. We lachen en wachten gewoon voor de counter. Ook hebben we door dat mensen het leuk vinden als je in het Spaans vraagt “Hoe zeg je ….?” en dan naar iets wijst. Even onthouden, goede ijsbreker en nog leerzaam ook. In de supermarkt kopen we wat te eten voor vanavond. Bij de kassa wordt gevraagd of we een klantenkaart hebben. Eh, no soy de aqui (ik ben niet van hier). Weer lachen. Terug bij het hotel wil de eigenaar weer kletsen, over deze streek, over Nederland en over auto’s. Gaat best leuk met handen en voeten, hij laat ons haast niet meer gaan. Op de kamer relaxen we en researchen we wat. Er is hier supersnel internet. Eind van de middag ervaren we wat van de Mexicaanse cultuur. Bij het huis aan de overkant staat de stereo van een pickup truck keihard op Mexicaanse hoempapa-muziek. Er wordt flink meegezongen door een aantal mannen en een biertje gedronken. En wij maar denken dat ze steeds hetzelfde nummer draaien. Vanaf het balkon kijken we af en toe even. Rond half 10 vindt de vrouw des huizes het wel genoeg geweest en gaat de muziek uit. Zo meteen lekker een goede nacht slapen in een bed.