Heerlijk geslapen, lekker vroeg ontbijten in de bus. We hebben niet veel haast, want we willen maar een paar uur rijden vandaag. Als we met de schuifdeur open aan de koffie zitten, komt er iemand praten. Het is Stan, een Canadees, die hier werkt en al 11 jaar woont. De camping blijkt van de overheid te zijn en hij is de beheerder.

We krijgen nog wat tips over mooie plekken zuidelijker op de Baja. Ook vragen we waar we mogelijk een autokaart kunnen kopen. En we bespreken de feestdagen van hier. Oud & Nieuw is niet echt een groot feest. Michael uit Nebraska komt er ook nog even bij staan. De prachtige faciliteiten zijn geen voorbode voor een warme douche (ondanks geadverteerd). Kwestie van wennen, want in Mexico zullen we we vaker een koude douche hebben. We gaan op pad en proberen eerst een oude molen te vinden. Maar die vinden we niet, dus rijden we naar de hoofdweg.

Na een klein uurtje rijden zijn we in El Rosario. Hier zit een restaurantje waar de kreeft-burrito heerlijk moet zijn. We parkeren en worden meteen al gefotografeerd door andere toeristen. Ook binnen zijn alleen maar toeristen en de prijzen zijn daar ook naar. Maar de burrito is heerlijk. Leuke tent. We rijden weer verder, eerst langs de oceaan, daarna landinwaarts de bergen in. De wegen zijn smal en er is best wat vrachtverkeer. Goed opletten en snelheid aanpassen dus. Hoe verder we komen, hoe meer kaktussen er zijn en later ook rotsen. Prachtig landschap. Bij een uitzichtpunt stoppen we en kletsen we met een Canadese surf-dude onderweg naar de wind, zoals hij zelf zegt. We willen het schiereiland oversteken naar Bahia de los Angeles, maar dat is veel te ver om in 1 keer te rijden, met een gemiddelde snelheid van 60 km per uur. Bij Cataviña blijven we slapen. Van de snelweg af bij een boerderij is een camping. Of eigenlijk een groot stoffig veld, helemaal leeg. Er is weer een interessant toilet en er zijn geen douches. Laat in de middag komt een oude baas met de auto om af te rekenen. Verderop staat nu een stel met een auto en surfplanken. Op de camping zou ook een restaurant zijn, maar dat is gesloten. ’s Avonds zijn de huizen donker, blijkbaar woont er niemand bij de camping. Wel fijn dat er ook andere mensen staan. Wij eten een soepje, want het is toch nog best fris; we zijn immers in de bergen. Voor toiletbezoek in Mexico moet je sowieso erop rekenen dat er geen toiletpapier is en vaak geen licht. Maar naast een rol papier en een lamp moet nu ook een emmer mee, want de stortbak loopt niet meer vol. En er is natuurlijk niemand om dit bij te melden. Gelukkig is er wel een kraantje. Ondertussen liggen we in een deuk.