Het belangrijkste vandaag is dat de richtingaanwijzers gemaakt worden. Dus gaan we vroeg op pad naar de eerste garage, dichtbij de camping. Meteen maar naar een truckgarage. Hier kunnen (of eigenlijk willen) ze ons niet helpen, want ze hebben geen verstand van Mercedes, zeggen ze.

Maar we worden wel doorverwezen naar een ander bedrijf. Voorzichtig gaan we weer op pad, want het is echt lastig als je niet kenbaar kunt maken welke kant je op wilt. We hebben alleen een afslagnummer en een naam, Freightliner. Deze garage blijkt zo groot, dat we ‘m al van ver zien. Een heel terrein, service in gebouw C. Bij de receptie melden we ons, waar een intakeformulier wordt ingevuld. De jongen achter de balie neemt even de telefoon aan. Ondertussen vraagt een andere man wat er mis is en loopt hij mee om te kijken in de bus. Altijd een goed teken. Gerhard vertelt wat er mis is en laat de zekeringenkast zien. De man zegt nog dat hij geen schema heeft, maar die hebben we zelf in de handleiding. Hij wil wel een poging wagen, maar geen garanties. Even later zitten we in de drivers lounge met een paar truckers. Televisie aan, beetje tijdschriften lezen en razendsnel internet. Na een uur worden we gehaald, de bus is klaar. En ja hoor, de alarmlichten staan al aan. Yeah! Het is niet heel duidelijk wat er nou mis was. De connectie was niet goed, maar of dat nou betekent dat er alleen maar een stekkertje los zat weten we niet. We zijn in ieder geval blij dat het zo snel gemaakt is. Om 11 uur zitten we alweer bij McDonalds, even bedenken wat we vandaag gaan doen.

Eerst gaan we op zoek naar Fort Bliss. Hier is de vader van Lesley in 1962 geweest, toen hij in dienst zat. Er zou een museum moeten zijn, maar onze navigatie brengt ons tot het hek van de kazerne, maar er is geen museum te zien. Dan maar even een foto door het hek. We rijden naar het centrum van El Paso, maar kunnen de bus niet goed kwijt en er is niet veel te beleven. Dan maar met een gondel de berg op, maar die is dicht wegens de wind. Dat is ook wat, maar onze dag kan sowieso niet stuk, want de blinkers doen het. We lunchen in een state park met in de verte uitzicht op Mexico. Daarna gaan we naar het Border Patrol Museum. Interessant, met oude troepjes. Maar ook beklemmend, want een baan om mensen en smokkelwaar te onderscheppen. Het is vreemd om hier te zijn; Mexico is zo dichtbij, maar hier de grens over gaan is onveilig. El Paso zelf is keurig, we zien regelmatig een State Trooper of Border Patrol voorbij rijden. Na het museum rijden we naar Cattleman’s Steakhouse. Ruim 20 mijl onder El Paso, maar aanbevolen als de beste steak in de omgeving. En wanneer je in Texas bent, eet je steak. Ze zijn zo beroemd, dat ze het niet nodig vinden om aan bewegwijzering te doen. We zijn er wel erg vroeg, even voor 4 uur, terwijl ze om 5 uur open gaan. We reserveren wel alvast een tafel, blijkt het toch al 5 uur te zijn hier. Zijn we ongemerkt de tijdgrens over gegaan; El Paso past zich aan aan New Mexico, de rest van Texas niet. Dat is ook nog vroeg om te eten dus bekijken we eerst de Ranch met bizons, lama’s en longhorns. Al met al zitten we toch vroeg aan tafel en nemen we allebei een steak in damesmaat. Zeker voor forse dames, wat een lap vlees. Maar erg lekker. Aan de tafel naast ons krijgt een jongen een steak waar hij een hele week van zou kunnen eten. Leuke tent. De zon gaat net onder als wij weer naar de camping rijden. Nog een nachtje naast de snelweg met in de verte de lichtjes van Juarez.

{flickr photo=22944591392}{flickr photo=22335277074}

Bizon wasserette en Steak