Dwars parkeren en een yogamatje op het dak heeft wel geholpen; veel minder tikken van vallende eikels op het dak vannacht. Zodra we zijn ingepakt rijden we naar het oosten. Het is weer prachtig weer, strak blauw en warm. In Huntsville drinken we koffie bij McDonalds om te skypen met de bijna jarige zus.

Nog even wat boodschappen en tanken, want we gaan de natuur weer in. Het is inmiddels ver na lunchtijd, maar we kunnen geen plekje vinden langs de weg. Het wordt een rest area, waar we in de bus lunchen; helaas zijn alle picknicktafels bezet. Niet veel verder komen we aan in Algonquin Provincial Park. Het oudste en grootste provincial park van Ontario. En blijkbaar populair, want het is meteen druk. We doen een korte hike naar een uitkijkpunt. Op de trail komen we opvallend veel Aziatische toeristen tegen. De herfstkleuren worden met de dag feller; dat trekt waarschijnlijk veel toeristen aan. Bij de camping checken we in, waarna we naar het meer rijden. Stoeltjes in de zon en lezen maar; lekker 2 uurtjes relaxen. Het is er een komen en gaan van kano’s. Als de zon achter de bomen verdwijnt rijden we naar de campsite om te koken en eten we nog buiten. Daarna relaxen in de bus.

Om 9 uur gaan we weer naar buiten. Vandaag is er een maansverduistering. En niet zo maar één, maar met een supermoon. De maan staat nu het dichtst bij de aarde. Die twee dingen samen zijn heel speciaal, zeggen ze. De volgende keer is pas 2033. Dus zetten we een thermoskan thee en lopen we naar het meer. Daar zijn minder bomen voor beter zicht. We zien daar al andere mensen, zelfs met telescoop. Helaas zijn er wolken, maar af en toe zien we de maan en een paar sterren. De wolken worden dikker en steeds meer mensen geven het op en gaan weg. Wij zien nog wel een hapje uit de maan door de schaduw van de aarde. Leuk, maar zo ziet een halve maan er ook uit. We zijn gekomen voor de bloodmoon, een rode gloed op de maan. We blijven als laatste staan, maar er is nu geen ster meer te zien, dus gaan we terug naar de bus. Dat is balen, zeker na al die heldere dagen. Moeten we wachten tot 2033!

Weer in de bus zien we door het dakraam een paar sterren. Lesley kan het niet opgeven en gaat buiten staan met de tablet. Daarop hebben we een app die laat zien welk hemellichaam waar staat, zodat je weet waar je moet kijken. We gaan toch nog maar een stukje lopen, weg van de hoge bomen. En ja hoor, als de wolken wegschuiven zien we daar een prachtige rood-roze maan. Heel groot, het lijkt wel een planeet. We zien de maan steeds maar kort, maar de wolken jagen gelukkig voorbij. Fantastisch! Dat was het wachten zeker waard. En helemaal bijzonder dat we alleen zijn, op de camping is alles donker, iedereen ligt al te slapen. 

{flickr photo=21764596586}{flickr photo=21800172891}{flickr photo=21800139561}{flickr photo=21169572103}

Ons fototoestel leent zich niet echt voor nachtfoto’s, maar het geeft wel een indruk.