We hadden de wekker gezet, maar blijven een uur langer liggen. Heerlijk dat dat gewoon kan. Het is ’s morgens al warm, lekker buiten ontbijten. In Peterborough gaan we naar de Trent-Severn Waterway Lift Lock. De waterway verbindt 2 grote meren (Lake Huron en Ontario) met elkaar over een afstand van 400 km, via verschillende sluizen en hier in Peterborough met een lift.

Even lijkt het of het dicht is, maar de ranger was het bordje Closed vergeten weg te halen; ze moet er gewoon van blozen. Eerst kijken we natuurlijk de film. Zodra we er uit komen blijkt dat er net een boot in de lift wordt geladen. Best bijzonder want zoveel boten zijn er niet in deze tijd van het jaar. Dus gaan we in marstempo naar buiten en de trap op, zodat we in de enorme waterbak kunnen kijken waar 1 klein bootje in ligt. Dan wordt de lift aangezet; d.m.v. zwaartekracht gaat 1 bak omlaag en de andere omhoog. Want een geweldig gezicht. Helemaal bijzonder omdat dit al ruim 100 jaar oud is (1904) en met bijna 20 meter de hoogste sluis-lift ter wereld is. De mensen die hier werken zijn er ook enthousiast over en vertellen ons dat er nog een boot aankomt over een kwartier, die omhoog wil. Dus gaan we naar beneden en bekijken we het daar nog een keer. Als we later het museum bekijken, zien we door het raam nog een boot omlaag gaan. Wat een mazzel.

In Peterborough doen we boodschappen en lunchen we bij een sluis verderop aan een picknicktafel. Het is inmiddels goed warm, zo’n 27 graden is voorspeld. Na de lunch rijden we richting Toronto. Nu zijn we de afgelopen week bij best aardig grote steden geweest, maar dat was niks vergeleken bij Toronto met zo’n 3 miljoen inwoners. Voor het eerst sinds tijden rijden we op een 14 baans-snelweg (7 per kant) en het is aardig druk. Echt file hebben we niet, maar af en toe gaat het langzamer. We gaan naar de Mercedes dealer in Mississauga, voorbij Toronto, om een afspraak te maken voor een servicebeurt. Men is weer huiverig, want er wordt normaal gesproken alleen gewerkt aan Sprinters van 2010 en jonger, maar bij navraag is het toch ok. We maken een afspraak over 3 weken, eerst op papier want het systeem pakt geen Nederlands adres. Een loket verder bij de Part Department bestellen we onderdelen. Dat valt ook niet mee; de betreffende man kan de filters niet vinden in zijn systeem, dus zoeken wij de rekening van Halifax op voor de artikelnummers. Nadat we andere reizigers hebben gesproken over Zuid-Amerika investeren we maar flink in reserve-onderdelen zoals remschijven en filters. Weer buiten komt de baas met nog een paar medewerkers even kijken naar de bus en moeten we op de foto. Lachen.

In Mississauga gaan we ook naar de Fedex print store om een printje te maken van de verlenging van de Noord-Amerikaanse autoverzekering. Ook hebben we visitekaartjes gemaakt, zodat we niet steeds ons blog-adres hoeven op te schrijven en spellen. Dus die printen en snijden we. Met nog dik een half uur rijden en wat zoeken staan we om half 7 op de campsite in Bronte Creek Provincial Park. Een groot park in stedelijk gebied; verderop zien we de contouren van huizen en er vliegt af en toe een vliegtuig over. Het is nog heerlijk buiten, hoewel het rond 8 uur al behoorlijk schemert. Aan de picknicktafel stippelen we een route uit. We blijven nog zeker 3 weken in Canada, zodat we een nieuw inreis-stempel voor de USA kunnen krijgen (anders hadden we in 2 weken de Mexicaanse grens moeten bereiken). Komt goed uit, want de Mercedes onderdelen moeten uit Duitsland komen. Bovendien is het geen straf om nog een paar weken in dit prachtige land te zijn.