De wekker gaat om half 7, zodat we vroeg op pad zijn, op weg naar de ferry Port-aux-Basques. De bus start en rijdt prima. Net als we voorbij de laatste plaats komen en Lesley nog zegt dat de komende 60 km er niks is, hebben we hetzelfde probleem als gisteren; geen power en de bus slaat af.

We kunnen weer starten en draaien om, want we kwamen net langs een tankstation. Nog twee keer verliezen we power, maar we redden het wel. Binnen vragen we aan het meisje bij de kassa of ze iemand kent, die ons kan helpen. Er stapt net een man binnen, die ons doorverwijst naar een garage bij een afslag een paar km verder, alleen maar berg af. Vraag maar naar Davis. Het voelt altijd weer verder dan je hoopt, maar ook dit redden we. Davis weet er al van, want hij is net gebeld. Hij laat, net als James gisteren, lucht uit het brandstofsysteem lopen. Zoveel dat het zelfs borrelt. Met een uurtje zijn we weg en we geven een tip voor een biertje. Gerhard mag nog even naar het toilette in het huis van de baas; wel schoenen uit. Lachen. Dus gaan we weer de snelweg op. Na zo’n 10 km gebeurt hetzelfde weer, zodra we een bergje moeten nemen. We draaien weer om, gelukkig krijgen we de bus steeds wel weer aan de praat. Davis ligt zo weer onder de bus. Hij besluit eerst wat diesel eruit te halen, zodat de tank er half af kan. Gewoon buiten, hij ligt op oud karton. De tank gaat niet op een steun of zo, maar rust op z’n benen. Hij denkt dat bij de garage van Corner Brook de klemmen niet strak genoeg zijn aangedraaid op de leidingen. Bovendien lijkt het dat de originele leiding is afgeknipt om de tank eraf te krijgen, waardoor het niet meer goed past. Onze beste optie is proberen in Port-aux-Basques te komen, dichter bij een Mercedes dealer. Davis laat Gerhard nog even zien hoe hij zelf het systeem kan “bleeden”, door de lucht eruit te laten lopen. We hoeven nu niet te betalen, hij zegt dat ie het de eerste keer niet goed genoeg had aangepakt. Dus gaan we weer rijden. Na 5 km staan we weer stil. Veiligheidsvestjes aan, steeksleutel erbij, maar zelf bleeden blijkt niet zo makkelijk. Bovendien hebben we 100 km te gaan, dus om de 5 km sleuetelen is geen optie. We draaien weer om en gaan eerst maar eens wat eten in de lunchroom van het benzinestation.

We hebben besloten dat afslepen naar Port-aux-Basques de beste optie is. Daar zitten mogelijk grotere garages en we zitten dan bij de ferry. Er op komen we wel als we steeds een paar km kunnen rijden. Hooguit komen we er niet af, maar dan slepen ze je er wel vanaf is de gedachte. Bij het meisje dat ons vanochtend al verder hielp vragen we wie er kan slepen. Er staat een klant, Eugene, die zich er ook mee bemoeit en zelfs telefoonnummers uit zijn hoofd weet. Hij belt zelfs voor ons naar Tod, maar het is lunchpauze. Maar we hebben nu diverse nummers. Dus wachten we tot 1 uur bij de bus. Er stopt een knalrode grote camper truck. De bestuurder stapt uit, wil alles over onze bus weten. We vertellen over het euvel, hij denkt nog even mee. We zijn te groot om te slepen, anders had ie ons een lift gegeven. Hij kijkt in onze bus, wij mogen hun truck bekijken. Wat een ding; 28 jaar oud, prachtig vitage, compleet met ligbad en electrische haard in de slaapkamer. Inmiddels is het 1 uur, dus bellen we Tod en zeggen we dat Eugene ons heeft doorverwezen. Tod heeft zelf geen tijd en morgen een bruiloft, maar belt voor ons verder. We horen hem aan de andere kant van de lijn. Hij regelt dat Aiden ons terugbelt. Niet veel later belt Aiden, zelf aan het kamperen in St John’s, maar Jason komt eraan om ons te slepen, over 1 a 1,5 uur. Top geregeld. In de lunchroom krijgen we een glas ijswater om te wachten. Even internetten en de pre paid kaart weer opwaarderen. Jason is er al binnen het uur. De bus wordt opgeladen en we zijn onderweg. Lesley doet nog even flinke small talk, want het is een uur rijden. We gaan harder dan de bus kan! Jason neemt nog de moeite om de bijzondere rotsen aan te wijzen. Enig! Van Jason horen we dat Aiden geregeld heeft dat Shane morgen aan onze bus komt werken. Top.

In Port-aux-Basques aangekomen is het mistig. Bij de garage is het druk met monteurs en andere klanten. Wij mogen kamperen op het terrein. We mogen de watertank vullen en stroom gebruiken, maar dat laatste is niet nodig. Lesley gaat kletsen met Leigh en Johnny uit Georgia; zij zijn ook gestrand met hun camper en gaan een auto huren, want ze moeten op onderdelen wachten. Lesley laat weten dat we hier overnachten zonder toilet. Even later biedt Leigh aan dat wij de sleutel mogen hebben van hun camper om desgewenst het toilet en de douche te gebruiken. Ze wil nog uitleggen waar de handdoeken liggen, maar dat slaan we af. Ze geeft hun gegevens; als we door Georgia komen, moeten we zeker langskomen. Zij gaan, met haar ouders, weg met de huurauto, nadat Lesley met de sleutel van hun camper op zak Leigh en d’r moeder omhelst heeft. Geweldig! Inmiddels is Shayne, die morgen pas zou komen er nu al even. Hij ligt al onder de bus en heeft al wat oorzaken geelimineerd. De conclusie is dat de tank eraf moet, zodat hij op zoek kan naar een lek, waardoor lucht naar binnenkomt. Shayne heeft zijn eigen bedrijf en is morgenochtend eerst elders aan de slag met zonnepanelen. Vanaf een uur of 11 of 12 denkt hij er te zijn. Prima. Inmiddels is het half 7 en lopen we naar een winkeltje voor wat boodschappen. Nu zitten we bij Tim Hortons, nog wat eten en internetten. Jason van de sleepwagen komt toevallig ook nog koffie halen, dus Lesley vertelt dat we net over hem bloggen. 

Mensen zijn zo ontzettend behulpzaam, het is hartverwarmend. Geen moeite is teveel, ook als men zelf niet business van ons heeft. Ze verwijzen je niet door, nee ze regelen het voor je. Hierdoor hebben we, ondanks de pech, ontzettend veel plezier. Maar we hopen wel dat het morgen gemaakt kan worden, genoeg avontuur.

{flickr photo=20761048412}{flickr photo=20760982402}{flickr photo=20770505615}