Hoewel we de wekker hadden gezet zijn we toch laat weg; lekker lui. Vandaag gaan we naar Kings Landing; een living history museum, waar mensen in klederdracht iets vertellen over de huizen en ambachten van eind 18^e en begin 19^e eeuw. Amerikanen die tijdens de onafhankelijkheidsoorlog met Engeland de Britse koning trouw bleven hebben zich hier gevestigd; de loyalisten.

Interessant, want daar weten wij niks van. De eerste gebouwen zijn musea en de gidsen zijn nog niet in kostuum, dus ze kunnen van alles uitleggen ook over het heden. Zodra je de brug over gaat stap je terug in de tijd, en blijft men in character en weet men zogenaamd niks van de moderne tijd. Het is kleinschaliger dan Williamsburg en nog niet zo druk; vooral schoolkinderen, hier en daar een toerist. Ze zijn afgelopen zaterdag pas open gegaan voor het seizoen. Dat merk je omdat niet iedereen al helemaal in zijn rol zit. De smid vraagt of we voor Patrick komen. O nee, ik ben Patrick. Wij houden ter plekke beleefd een pokerface, maar liggen later in een deuk. Leuk opgezet en veel geleerd over deze periode en vooral over de handige gereedschappen die mensen toen hebben uitgevonden om het leven makkelijker te maken.

Als we vertrekken meteen maar even  tanken; dit is nog redelijk bewoond gebied, maar er zijn toch niet zo heel veel tankstations. We rijden nog een klein uurtje en zijn eind van de middag op de camping. Het is een museum/winkel/restaurant/camping. Binnen zitten mensen aan tafeltjes te eten naast de uitgestalde koopwaar. We zijn de enige kampeerders op een groot grasveld aan de provinciale weg langs de rivier. Prachtig weer, dus we kunnen lekker buiten zitten. Het waait wel hard, dus gaan we na de koffie naar binnen, maar met de achterdeuren open, zodat je vanaf het bed naar de rand van het bos kan staren. Met verrekijker in de hoop een eland te zien; je schijnt over ze te struikelen, maar wij missen het blijkbaar steeds. Komt nog wel.