Het was koud vannacht; joggingbroek en fleecevest aan in bed. Palwag ligt op ca. 900 meter hoogte, frisser dan we dachten, want overdag is het gewoon warm. We hadden alle luiken dicht gedaan tegen de koude wind, met als gevolg condens op het koude stalen frame van de daktent, waardoor we wakker werden van druppels. De zon was net op en kleurt ons uitzicht geweldig rood. In de verte een paar zebra’s en bij ons zitje een toekan-achtige vogel.

Voordat we wegrijden maken we nog een praatje met een ouder Nederlands echtpaar; hun auto staat op de krik hebben en een wiel is er onderuit. De band wordt geplakt. Zij komen net uit het zuiden van Namibië, wij uit het noorden, dus wisselen we tips uit. Eenmaal op weg nemen we weer een bergpas, waarna het landschap weer verandert. De weg naar Kamanjab is goed, dus we zijn er met een uur of 2. Eenmaal daar zoeken we eerst naar een  garage waar ze banden verkopen. Na tevergeefs bij twee aardig uitziende tenten te hebben nagevraagd, komen we terecht bij de tweedehands bandenman, z’n handel langs de kant van de weg, onder een gaasdoek. Daarnaast, ook onder gaasdoek, zit de kapper. Gelukkig heeft hij een band van de juiste maat. Ondertussen worden we aangesproken door 2 jongens, praatje maken, je naam vragen. Dus we denken al, die willen zo wat van ons. En ondertussen moesten we die bandenman in de gaten houden, daar kwamen we immers voor. Die jongens snijden een kunstwerkje in een palmnoot en zetten daar je naam in, zodat je je verplicht zou voelen het te kopen. Een truc die ook in de Lonely Planet staat. Lesley zegt al niks te hebben besteld. En Gerhard zegt “Benny, we zijn even druk”. Daarna zijn die jongens weg. De band wordt keurig op spanning gebracht en gecheckt of deze niet lek is. Kosten N$ 1.450 (zo’n Euro 110), moet cash worden betaald (we zijn verzekerd, dus krijgen het terug). Dit hebben we gelukkig wel, maar nu zijn we bijna blut. We doen boodschappen in een winkel met pinapparaat; die blijkt leeg. Bij een andere winkel doet het pinapparaat het wel; we pinnen maar meteen 2x, je wilt niet zonder geld komen te staan. Al met al zijn we een uur druk met klusjes en gedoe eromheen. Maar het gaat allemaal prima, zodat we met band, lunch en cash wegrijden.

We eten een broodje in de auto en rijden door naar Khorixas. Daar zijn we zo, dus besluiten we door te rijden, zodat we morgen dichtbij Twyfelfontein zijn. We vinden een mooie lodge met campsite, maar die is helaas vol; voor het eerst deze vakantie. We worden doorverwezen naar een camping verderop die als zeer basic te boek staat. Dat klopt inderdaad; er zijn buitendouches met een gorgijn ervoor en 2 toiletten achter een soort jutezak (geen deur). Wel gewoon doortrekken, het is schoon er er hangt WC papier. Wel eerst even de bril zandvrij maken, want er staat hier een enorm harde wind; het zand stuift en zit overal. We zetten onze auto zo neer dat we een beetje in de luwte zitten. Er werken 2 dames met een beide een haarnetje op, die steeds maar blijven vegen, maar dat heeft weinig zin. We drinken een drankje in de bar. Na zonsondergang gaat de wind liggen en gaan we koken (spaghetti uit blik, tonijn uit blik, toe mandarijntjes uit blik). Een paar magere koeien komen voorbij. Aan de boom zit een stroompunt en een lamp gemonteerd, dus zo basic is het ook weer niet. De dames komen zich afmelden; ze sluiten de bar af en gaan naar huis. Wel leggen ze uit waar de sleutel ligt, zodat we kunnen afwassen in de keuken. Grappig allemaal. Na de afwas komen 2 duitse heren even kletsen; zij komen al 40 jaar in Namibië. De kaart wordt op de pooltafel met gescheurd laken gelegd en we krijgen allemaal tips. In totaal zijn er 8 gasten (4 auto’s) en staan we samen in de middle of nowhere. Erg leuk allemaal.