We zitten om half 8 aan het gisteren bestelde ontbijt. Er is geen kaas, dus krijgen we knoflooktoast. Ook lekker, heb je de hele dag lol van. Er blijkt nog een Fransman met een motor in ons hotel te slapen en we maken nog een praatje met hem. Dan vroeg op pad, eerst naar het buddha beeld boven Dhulikhel. De Kali Tempel even verderop wordt zwaar bewaakt door militairen met geweren. Af en toe zien we een groep Franse toeristen met een gids en kletsen we wat in het Frans. Wij gaan samen veel harder dan zo’n groep. Onderweg weer veel boerendorpjes en we nameste-en ons weer gek. Blijkbaar hebben we toch een zwaar accent, want we worden door kinderen nagedaan “namasteej”. Als we chiya gaan drinken wil de baas Engels met ons oefenen. Hij weet niet zoveel woorden, dus het blijft bij een aandoenlijk kinderlijk gesprekje over hoe oud je bent en hoeveel broers je hebt. Dan klimmen we weer een behoorlijk stuk. We komen een jongen tegen die net van school komt; highschool begint om 6 uur ’s morgens. Rikesh spreekt behoorlijk goed Engels en houdt ons ruim een uur gezelschap, terwijl we gebruiken in Nepal en Nederland vergelijken. Hij is 21 en zijn moeder is 37, dus hij had onze zoon kunnen zijn … Rikesh laat ons een boedhistische crematieplaats zien en vertelt over de ceremonie. Ook kent hij veel boedhistische legendes, dus we leren veel. Hij schildert als vrijwilliger bij het Tibetaans klooster, waar we naartoe lopen. De monniken zingen een gebed; wij zouden nooit naar binnen gaan (er stond No Entry), maar met Rikesh gaan we op de achterste rij zitten luisteren en kijken naar de muurschilderingen en de bonte kleuren in het klooster. Hij laat ons het hele complex zien, waarna we afscheid nemen. We denken nog dat ie misschien wel geld wil, maar hij wil alleen ons emailadres; kan ie mailen of hij de beurs heeft verdiend voor de universtiteit. Dan wordt hij de eerste van zijn dorp die ooit ging studeren. Leuk om zo even dichtbij de Nepali cultuur te komen.

Vanaf Namobuddha bij het klooster is het nog zo’n 2 uur lopen naar Panauti, weer door velden en door dorpen over stoffige wegen. Als er een auto voorbij komt moet je neus en mond bedekken. Gelukkig rijdt hier niet zoveel gemotoriseerd verkeer. Panauti blijkt een schattig plaatsje te zijn, weer met veel tempels en oude gebouwen. Het wordt toeristisch niet echt uitgebuit, want we moeten nog aardig zoeken naar een restaurant. Na de late lunch gaan we het museum en de tempel bekijken. In het museum is het meisje van de kassa meteen de gids. Ze vertelt over de goden en gebruiksvoorwerpen. De stroom valt nog uit, maar snel is er een lamp bijgehaald. In de straten komen we nog een bruidsoptocht tegen; harde muziek, oude mannetjes met brandende olielampen, bruid en gom in een met bloemen versierde auto en de familie er achteraan. Wij nemen de bus terug, eerst naar Banepa, dan naar Dhulikhel. Eind van de middag zijn we terug bij het hotel, met een hike van 6 uur in de benen. Er is stroom, dus snel douchen. Warm water met een miezerig straaltje. Voor het eerst gebruiken we de emmer en maatbeker die hier altijd in de badkamer staat, om jezelf te begieten. Voelen we ons een beetje Nepali, hoewel zij dat bij de dorpskraan doen, buiten met koud water. We eten weer in het hotel; vanochtend besteld en de opa is weer de ober. Het ontbijt voor morgen is ook weer opgenomen. We proberen dan de bus richting de grens met Tibet te pakken. Geen idee hoe laat die komt, we gaan maar aan de snelweg staan. Was weer een mooie hike.