Lesley d’r ouders verstonden gisteren via Skype dat we vandaag gaan paardrijden. Maar nee, we gaan paragliden. We slapen weer uit en gaan na het ontbijt naar buiten. Koffie op een terras en even de Himalayan Times lezen voor regionaal nieuws. Daarna lopen we langs het meer, want we hoeven ons pas om 11 uur te melden. Eenmaal bij Frontiers Paragliding moeten we allebei een formulier invullen. Iets later komen er 3 Nederlandse meiden, die tegelijk met ons zullen springen. Ze vragen of wij de piloten zijn, eh nee. We kletsen gezellig de wachttijd vol; zij doen de PABO en lopen hier stage. Opeens staat het kantoor vol piloten. De jeep wordt volgepropt en we zitten knie aan knie. De weg naar de startplek is behoorlijk hobbelig, de weg is slecht en er wordt hard gereden, zodat enige wagenziekte onderdrukt moet worden. Eenmaal boven dragen porters voor een paar rupees de grote parashute-zakken van 25 kilo naar boven. Gerhard springt met Jamie uit Engeland, Lesley met Suvie uit Zwitserland. Jamie heeft de boel al snel klaar en hijst Gerhard in een harnas, waarna hij instructies geeft en ze samen even “droog” rennen. Daarna wordt Gerhard aangehaakt en bij de eerste windvlaag rennen ze samen een paar stappen en zijn ze los. Ze winnen enorm snel hoogte. De 3 meiden zijn ook al snel in de lucht. Suvie doet rustig aan, dus 10 minuten later is Lesley ook airborne. De condities blijken ideaal te zijn met goede termiek. Beide piloten zijn zelf heel enthousiast. Jamie zei steeds “listen to the sound of the singing”; een apparaatje piept snel als je stijgt en dat ging met wel 10 meter per seconde. Suvie gaf steeds een harde schreeuw. We maken allebei veel meters, want cross country paragliden gaat niet alleen om de sprong en de hoogte, maar ook om horizontale verplaatsing om veel te zien. Gerhard stijgt tot 2800 meter, Lesley tot 2600 meter. Best fris daar boven. In de termiek moeten er cirkels gedraaid worden, alsof je een wenteltrap op gaat. En voor Lesley was dat, na enige misselijkheid door de autorit, een reden om even te kotsen. Naar links of rechts, anders zit je zelf onder. Jammer voor de mensen beneden. Gelukkig lucht dit wel op. We gaan allebei terug over het meer. Gerhard mag nog een stukje zelf sturen. Jamie gaat vlak voor het landen nog parallel aan een heuveltje, zodat ze nog wat termiek pakken. Zo’n 10 minuten later komt Lesley over het meer. Daar is een paraglider aan het stunten. Suvie vindt dat we dat voor het gevoel ook nog wel even kunnen doen. Dus na een hap lucht nemen we een paar scherpe bochten, waardoor we bijna horizontaal hangen. Na een paar bochten roept Lesley stop, nog maar even kotsen vlak voor de landing. Maar het was helemaal geweldig. Bijna een uur in de lucht, op gelijke hoogte met roofvogels. Met de jeep gaan we terug naar Pokhara.

Voor de lunch en om bij te komen gaan we naar een terras aan het meer, hoewel Lesley nauwelijks een pannenkoek weg krijgt. Op de terugweg naar het hotel komen we het Duitse stel tegen, waarmee we de lange busrit vanuit Kathmandu tijdens de staking hebben doorgebracht. Zij gaan morgen ook met de bus naar Bandipur, dus zullen we wel in dezelfde bus zitten. Op de kamer gaan we relaxen en trekt de misselijkheid weg. Internet is uitgevallen, dus nu zitten we op een terrasje eind van de middag met een drankje en zeer traag internet. Straks wat eten en dan vroeg naar bed, morgen hebben we om half 8 de bus. Wat een geweldige afsluiting van 10 dagen amazing Pokhara!