We checken uit bij het hotel. Er wordt gevraagd waar we naartoe gaan en de receptioniste waarschuwt ons dat het lang rijden is met de taxi naar het busstation en dat het daar heel druk is. Blijkt een kwartiertje met een keurige taxi te zijn en we kunnen direct een kaartje kopen, de bus vertrekt over een kwartier en is nog lang niet vol. Vreemd, die waarschuwingen. Je vraagt je af wat je ermee moet. Er wordt gewenkt en we worden naar de bus gebracht. Weer een keurige maatschappij; we krijgen behalve een watertje en een verfrissingsdoekje nu ook een broodje, terwijl het maar 3 uur bussen is. Grappig is dat de stewardess af en toe iets omroept door een microfoon met een enorme galm; het lijkt wel of we in een groot treinstation zijn. Eenmaal in Cantho wil iedereen weer een taxi of motor aan ons slijten. We kijken even op de kaart en besluiten te lopen. Achteraf was het best een eind, maar we kunnen de tassen rollen. Het is bloedheet hier en klam, dus hebben we allebei een drijfnat t-shirt. Net op het juiste moment vraagt Gerhard aan iemand de weg. We gaan een vage steeg in en worden onderweg weer veel gegroet; men ziet hier blijkbaar niet zoveel Europese toeristen. Aan het eind van de steeg ligt ons resort; een prachtig aangelegde tuin met vijvers en een volière. We boeken meteen een toertje voor morgen; een privé-bootje naar de drijvende markt. Even onderhandelen over de prijs.

We lunchen laat bij ons resort. We zien alleen maar Vietnamese toeristen. Mensen zitten onder het eten te vissen in de vijver met een hengeltje. Een jongen heeft 2x beet. Je vangst kan worden klaargemaakt. ’s Middags relaxen we wat op de kamer. De verkoudheid van Lesley is omgeslagen in buikgriep. Veel slapen en dicht bij de badkamer blijven. Als we willen gaan eten is het al laat en het restaurant gesloten. We lopen de steeg uit naar de hoofdstraat. Het tentje daar heeft 1 gerecht: Pho Bo. Op de terugweg kopen we nog wat te drinken. Verder doen we rustig aan, om zo snel mogelijk aan te sterken.