Vandaag doen we een dagje stad. Niet te vroeg op; beetje bijslapen, want vannacht was er veel herrie op de gang van laat thuiskomende Russen. We lopen door de brede straten van HCMC. Weer veel verkeer, maar een aantal winkeltjes is nog dicht vanwege Tet. Eerst gaan we naar het Reunification Palace, een paleis dat er net zo uitziet als tijdens de overgave van Zuid Vietnam aan Noord in 1975. Spartaanse kantoren met oude telefoons en mooie ontvangstzalen. Ook wat foto’s van momenten in de roerige geschiedenis van dit land. We bekijken een film in het Engels, met harde marsmuziek en een tikje eenzijdig beeld. Wij kennen een Westers eenzijdig beeld, dus de waarheid zal wel in het midden liggen. We eten op een terras, waar veel toeristen zitten. Daarna naar het War Remnants Museum. In de tuin staan Amerikaanse tanks, vliegtuigen en wapentuig. Vietnamese kindje poseren erbij. Daarna hebben we bijna 2 uur rondgelopen door het museum. Het is er druk en stil, want iedereen is onder de indruk. Grote foto’s van gruwelijke beelden, zowel van de oorlog als de gevolgen, ook nu nog, van de chemische wapens. Vreselijk allemaal, maar je moet kijken. Het is een wezenlijk onderdeel van de historie van dit land en eigenlijk nog niet eens zo lang geleden.

Na deze pittige middag lopen we naar de Saigon rivier, tijd voor een borrel. We raken in gesprek met een Australisch stel dat al vaak naar Zuid-Oost Azië is geweest en ze hebben tips voor ons. We lopen naar de stad, via een afgezette straat met allemaal decoratie van bloemen. Vietnamezen poseren veel in hun mooiste kleren. Dit hoort blijkbaar ook bij Tet. In een luxe warenhuis, dat zo in Amsterdam had kunnen staan kopen we nog wat toiletartikelen. Lastig dat over de Engelse tekst een Vietnamese sticker zit. Terug in onze straat gaan we eten bij een restaurant op de tweede verdieping met open ballustrade, kijkend over het verkeer. Het is behoorlijk geprijsd (voor hier) en bij het betalen is er eerst geen wisselgeld en daarna geeft men te weinig terug. Dus we wachten op het juiste wisselgeld; je moet hier zo opletten. Jammer dat de mensen hier zich niet realiseren dat dit voor ons Westerlingen toch een beetje afbreuk doet aan een leuk diner. We gaan nog even naar Highlands Coffee, voor een Starbucks-achtige experience inclusief jazzmuziek, luie stoelen en heerlijke koffie. Nu op de kamer met traag internet; skypen gaat wel, maar we krijgen geen foto geupload. Morgen met de bus naar Cantho, kijken hoe het daar met internet staat. En de Mekong natuurlijk.