Na het ontbijt vlak bij de kachel, Marcela vond het koud, naar de autoverhuur gelopen. De auto was er wel, maar de tankdop ontbrak. De dame van de verhuur belde met het servicepunt, maar op zondag was daar niets aan te doen. Improviseren dus. Dat werd een prop van een plastic-zakje als dop; we kregen daar dan wel weer korting voor. Auto was een gare bak, goede motor en remmen, maar aan alle kanten gedeukt, barsten in de ramen en een portier ging nauwelijks open. Eenmaal onderweg begrepen we in ieder geval de deuken en de barsten; onverharde wegen vol met gaten. Maximaal 50 km per uur rijden dus. Onderweg nog guanaco’s gezien, een soort lama’s, die totaal niet schuw waren. Het regende zachtjes, maar eenmaal in het nationale park Torres del Paine klaarde het op. Er was wel ontzettend veel wind, maar daar waren we op gekleed.

Ter plekke een prachtige wandeling gemaakt, tussen besneeuwde bergen en azuurblauwe meren. ’s Middags koffie gedronken in een bijzonder mooi gelegen hotel, op een eilandje in een immens meer, te bereiken met een lange voetgangersbrug. Daarna naar Lago Grey gereden, waar een gletsjer in een meer uitkomt en in de verte een klomp blauw ijs te zien was. Ook hier wat gedronken, de stoelen gericht naar de gletsjer; niets zeggen en alleen maar kijken.

Terug in Puerto Natales de auto ingeleverd en cocktails gedronken; Calafate Sour is een soort Pisco Sour, maar dan gemaakt van een plaatselijk rood besje. Gegeten in een klein tentje met mega-porties. Het was een heerlijke dag; we zijn lekker uitgewaaid en Torres del Paine hadden we niet willen missen.