Met Gerhard gaat het weer beter gelukkig. Dus kunnen we weer op pad. Eerst rustig ontbijten in de bus, terwijl buiten in de miezer de file voor de ingang van het zwembad steeds groter wordt. Het gaat om 9 uur open, maar men wil blijkbaar op tijd zijn. Als we wegrijden is iedereen binnen.

Na boodschappen in La Fontana rijden we door de bergen, via een kronkelende weg. Veel is er niet te zien, want we rijden in de wolken. En het is behoorlijke druk. Later in de ochtend klaart het op en zien we het glooiende landschap. Het is opvallend dat Costa Rica meer ontwikkeld is dan andere Centraal Amerikaanse landen. Minder krotten, minder vuilnis langs de kant van de weg. Daarmee heeft het haast iets Amerikaans. We lunchen bij een rancho, tegen de berg op gebouwd, vlak voor de haarspeldbocht. Lesley neemt Ollo de Carne zonder te weten wat het is. Blijkt een gezinsterrine met soep te zijn, met hele aardappel, zoete aardappel en knollen die we niet kennen. Lekker maar veel te veel.

We rijden via Sarchi, waar op het centrale plein een mintgroene kerk staat en een beschilderde mega ossenkar. Die ossenkarren zijn uniek voor Sarchi. We bezoeken verderop een fabriek, wat meer een lege hal is met een paar karren en miniatuur-exemplaren voor toeristen. Het is duidelijk laagseizoen, want er is niks te doen. Aan het aantal toiletten te zien komen hier in het hoogseizoen hele busladingen toeristen. Een klein stukje verder tegen een berg op checken we in op een camping. Het is eigenlijk meer een activiteitenterrein met zwembaden, een voetbalveld en bbq plekken voor daggasten. We staan op het parkeerterrein en hebben veel bekijks als de daggasten weg gaan. Er wordt flink naar ons geloerd, wij zeggen Hola, maar men kijkt snel weg. Eén man maakt wat foto’s en wil wel wat woorden wisselen. We worden steeds aangezien voor Fransen, vanwege de vlag. Dus leggen wij uit dat Frankrijk de driekleur verticaal wappert. Vanavond is hier een dansfeest, dus zegt de beveiligingsdame (met handboeien op zak) dat we beter achteraan kunnen staan. We genieten nog even van een drankje buiten, stoeltjes op het lege voetbalveld. Inmiddels is het best fris, want we zitten op bijna 1.000 meter hoogte. Nou ja, fris. Het is 25 graden in de bus en dan doen wij tegenwoordig een joggingbroek aan, zo gewend aan 30+. Gelukkig is de livemuziek niet loeihard. De toetsenist heeft volgens Gerhard net een nieuwe synthesizer, want hij probeert alle geluidjes uit. Muzak als bij Op Volle Toeren. Het gaat door tot 1 uur, dus straks maar oordoppen in om te slapen.