We hebben niet heel goed geslapen; het was best koud en als de één begint te draaien, dan is de ander ook wakker. Vanochtend was het droog, dus we hadden een hike in gedachten. Mirjam en Coen nemen afscheid en net als wij ook klaar zijn om te gaan, begint het te regenen. En behoorlijk ook. We hebben nog even wat rondgehangen in het visitor centre voor het geval het droog zou worden, maar dat zit er niet in. We besluiten door te rijden naar Mount Field National Park. Onderweg is het zeer wisselvallig, dan weer regen, dan weer zon, echt Tasmaans weertje. Op het parkeerterrein lunchen we, nog met de deur dicht tegen de regen. Maar na de lunch is het opgeklaard, dus doen we een kleine hike naar 2 watervallen en door een bos met bomen van wel 75 meter hoog. Alles is door die regen wel heel mooi groen. Het begint weer te spetteren, maar die hoge bomen houden dat goed tegen, dus we worden nauwelijks nat. 

Terug bij de bus besluiten we de western wilderness achter ons te laten en naar het zuiden te rijden, voor een grotere kans op mooi weer. We rijden via Hobart en dat lijkt na het lege landschap van afgelopen dagen opeens een wereldstad. Nu zitten we in Snug aan de kust, zo’n 20 km onder Hobart. Vanuit de bergen rolt er een storm over, de bus schudt in de wind. Maar we zien ook een prachtige regenboog. We kijken wat TV en zitten te internetten. Hier hebben we stroom, dus af en toe de kachel aan. Eens kijken of we beter slapen dan gisteren. Benieuwd met welk weer we wakker worden. Tassie blijft mooi, ongeacht de weersomstandigheden.