Na ontbijt buiten voor onze hotelkamer (we waren de enige gasten) hebben we een uurtje gereden naar Hahei in het noorden. Daar even koffie gedronken op een terras in de zon. Het is weer prachtig weer. Een kilometer verderop zijn we naar Cathedral Cove gewandeld. 45 minuten langs de kust met prachtig uitzicht. Cathedral Cove is een rots in de zee aan een prachtig strand met weer turquoise blauw water. Het is echt paradijselijk hier. We hebben even aan het strand zitten genieten van het uitzicht. Daarna weer terug gewandeld en in Hahei buiten geluncht.

Na de lunch zijn we naar Hot water beach gegaan, iets onder Hahei. Op dit strand kun je op een strook van 10 meter breed graven naar een warm water bron. Mensen huren een schep en graven een gat. Dan gaan ze in het warme water zitten. Gek gezicht. Wij hebben er ook nog even in gezeten, alleen met onze voeten, maar we vonden het veel te heet. Blijkt dat het water tot 64 graden kan zijn! In de reisgids (Lonely Planet) stond: get your bum roasted. Nou, dat klopt wel… Daarna hebben we even een half uurtje op het strand gelegen. Er moet immers ook gerelaxt worden. Vanuit Hahei zijn we in zo’n 3 uur via Tapu naar Auckland gereden, de grootste stad van Nieuw Zeeland. Dit gebruiken we als tussenstop om verder naar het noorden te rijden.

Na wat rondrijden in deze drukke stad (we waren er in de avondspits), hebben we de Lonely Planet ter hand genomen. In een achteraf straatje vonden we iets, dat achteraf een Bed & Breakfast blijkt te zijn. Je wordt persoonlijk ontvangen door Susan en John, een beetje hippie-achtig stel van rond de vijftig. Na een rondleiding kregen we allebei een speld om op de enorme wereldkaart te prikken, die op de gang hangt. Zo kun je zien waar de gasten vandaan komen. Daarna kregen we koffie en thee met zelfgebakken cake en zaten we bij hen in de woonkamer te kletsen. Enig. Nu zijn we in het centrum en zitten we in een aziatisch internetcafe in een kelder, waar ook Karoake is in de kamer ernaast. En wat blijkt: mensen uit Azie houden van Karoake (dat wisten we al), maar dan vooral van zo vals mogelijk en hard mogelijk zingen (dat wisten we nog niet). Erg grappig.